Home sweet home

Weer thuis!

De laatste paar dagen in Perth heb ik nog een hele leuke tijd gehad met m'n dts mates die nog over waren. Veel naar het strand geweest, veel bubble-tea en kaoi milkshakes gedronken, films gekeken, naar t kunstmuseum geweest, naar t zee aquarium aan de oceaan geweest...was erg gezellig allemaal.

Omstebeurt gingen er mensen weg, dus twee of drie keer per dag stonden we, met steeds een paar minder, in de laneway op de base mensen uit te zwaaien. Tot het maandagmiddag was en ik er zelf ook vandoor ging. Nog ff goed knuffelen met iedereen, en dan echt weg moeten. Jette bracht me naar het vliegveld. Wij afscheid nemen, en ik met m'n backpack en koffer t vliegveld in om in te checken. Ik had mijn bagage niet gewogen van te voren. Ik wist alleen dat ik 23 kg mee mocht nemen. Ik had al een vermoeden dat ik daar wat overheen zou zitten. Ik bij die balie inchecken en mn bagage op de band doen, en ondertussen hard bidden dat alles gewoon mee zou kunnen. Ik zag opde weegschaal dat ie 32.4 kg aangaf. Meeen, dacht ik, dat wordt dus dingen eruit gooien. Maar tot m'n opluchting zei de balie vrouw er niks van en kon ik alles gewoon meenemen. Toen ik al naar de roltrap naar boven liep stond opeens Jette weer voor mijn neus. "ik kreeg zo'n grote zus gevoel, dus ik kwam maar weer ff terug om te kijken of alles was gelukt bij het inchecken". Haha, wat een lieverd. Nou, wij dus nog gezellig wat te eten halen, en toen moest ik echt naar de terminal.

Een uurtje later steeg mijn vliegtuig naar Singapore op. Lekker beetje vliegtuig food eten, film kijken en ook een amazing mooie zonsondergang boven de wolken boven de oceaan. 'S avonds op Singapore aangekomen. Het was ondertussen al de vierde keer in een half jaar dat ik daar was, dus ik wist nou wel aardig de weg naar gratis internet, goeie koffie en leuke winkeltjes. Dus daar een tijdje rondgehangen en op mijn vlucht van half 1 sochtends gewacht. Op het laatste moment werd toen de gate veranderd en moest ik alsnog rennen om op tijd te komen, maar dat kwam helemaal goed. Toen dus een 13 uur durende vlucht naar Londen. Ik zat naast een gezellig echtpaartje uit Manchester en een meisje uit Sydney met wie ik gezellig heb zitten kletsen tijdens de vlucht. Aardig moe maar heel blij dat ik m'n benen weer kon strekken kwam ik om 6 uur sochtends lokale tijd op Heathrow aan. Daar was het ook rennen naar m'n vlucht, en die ook weer gehaald gelukig. T was wel even grappig om opeens allemaal Nederlanders om me heen te horen. Na een klein uurtje vliegen kwam ik dan toch op Schiphol aan. Het was voor m'n familie even wachten tot ik vanuit de schuifdeuren tevoorschijn kwam omdat ik mijn backpack moest aangeven die nog in Londen bleek te staan. Maar toen, na een uur wachten aan de andere kant van de muur, was het moment daar en stond daar mn familie met een spandoek-ding met mn naam erop..haha. Echt cool.

m'n fans ;)

Ook heb ik nu mijn neefje Ruben weer gezien die onwijs is gegroeid en opeens een soort van kan praten, en heb ik voor het eerst kleine Daniel gezien, die ondertussen al bijna 3 maanden oud is.

Ruben en ik reunited

In dat half jaar heeft ie zich ook wat Aussie skateboard skills aangeleerd

m'n nieuwe vriendje Daniel

De afgelopen week was het wel weer erg wennen aan Nederland, t koude weer, niet constant 50 vrienden om je heen hebben, fietsen, Nederlands praten (t schijnt dat ik een vet engels accent heb gekregen, maar zelf hoor ik er niks van)...

Ja ja, gewoon mijn winterjas weer aan...ik heb er maar aan toegegeven :)

Maar het is ook erg leuk om weer terug te zijn. Afgelopen weekend een hele leuke tijd gehad met mn jeugdgroep, en zondagochtend was ik weerr naar mijn gemeente waar ik in de dienst vanalles heb verteld over mijn tijd in Perth, India en Nepal. Was echt tof ook daar iedereen weer te spreken.

Ik weet niet of ik nog doorga met deze weblog, hoewel Joanne natuurlijk altijd nog wel een mission heeft. Maar voor nu in ieder geval wat afsluitende DTS stat's en woorden.

In het afgelopen half jaar:

- Ben ik op 3 continenten geweest

- Heb ik voeten gezet op bodem van 6 landen.

- Ben ik binnen een week van -4 naar + 37 graden gegaan

- Heb ik in 10 vliegtuigen gezeten

- Mocht ik 76 mensen tot bekering zien komen

- En zag ik er daar met IWT nog eens 1200 bijkomen

- Heb ik op 4 manieren geleerd iemand in het Koreaans te beledigen

- Heb ik een onnoemelijke hoeveelheid aan toast met margarine gegeten

- En...heb ik bijna 50 keer deze weblog geupdate

T was me een eer jongens en meisjes.

Hou van jullie, volg de Heer, en wie weet tot later op deze plek!

Bless, Joanne

Reportback week

Heeey allemaal. Ff een update....
Het is nu al reportbackweek...weeeeird! Vorige week hebben we nog een hele toffe tijd gehad met IWT. We hebben met verschillende grote avonden meegewerkt waar er duizenden mensen zijn gekomen We hebben evangelisatie en gebed in winkelcentra gedaan, en veel meegeholpen met podia op en afbouwen, honderden stoelen klaarzetten en weer opruimen, vloeren vegen...en tussen alle drukte en chaos hebben we tijd gevonden om tenminste 2 keer per dag naar de mac te gaan.
En toen was het opeens weer tijd om terug naar de base te verhuizen. Omdat er op t moment 100 zoveel studenten op de base zijn is er geen plek om onze dts daar te laten overnachten. We zitten nu verspreid in verschillende kerken en staff huizen in de buurt van de base. Ik woon deze laatste week in een heeel nice staff huis. Dania (uit mn klas) haar ouders zijn staff, dus Tasha, Ashley en ik konden daar wel een weekje crashen. Heerlijk! Echt badkamer, keuken, wasmachine, lekker film kijken. Ik slaap met Ashley op de grond onder de trap. Mijn 15 dollar luchtbedje is niet meer wat ie geweest is, dus elke morgen wordt ik op de grond wakker, maar dania's huis heeft hele dikke vloerbedekking, dus dat is eigenlijk helemaal geen probleem.
Deze week hebben we wat lessen over terug gaan naar t niet-zendings leven, en hebben we gister en vandaag met z'n allen gedeeld over onze outreach ervaringen. Eerder deze week hadden we reportback voor de hele base. Elk outreach team vertelde over dingen die God heeft gedaan op outreach. Was echt een toffe en gezellige dienst.
Gisteravond moesten we al afscheid nemen van 20 mensen die tot begin april zullen meewerken en we daarom niet meer zullen zien. Sjonge, wij een uur lang afscheid nemen, tranen met tuiten en toen dan toch hun busjes uitzwaaien. Tja, hoort er bij, maar is zeker niet leuk.
Morgen hebben we afsluitingsdag en is het officieel de laatste dag van DTS. Daarna nog een paar dagen lekker van Aussie genieten!
Tot snel!

liefs, Joanne

Xtreme days

Hoooi,

Zo, dat was me een weekje wel. Verbranden in de zon, een paar koude dagen met veel regen, laat opbijven, vroeg er weer uit, maar een hele goeie tijd!

We hebben deze week met drie IWT avonden meegewerkt. IWT heeft 4 verschillende teams die optredens doen. De eerste twee avonden werkten we mee met Team Xtreme. Een groep van 8 onwijs grote atleten die voor de Heer auto's omrollen, frisdrankblikjes met hun hoofd openbreken en met hun hand bakstenen kapot smashen. Tussendoor vertellen ze het evangelie, en aan het eind van de avond is er een oproep om je leven aan de Heer te geven. Met ons team zijn we stewards geweest, en hebben we nazorg gedaan voor mensen die naar voren kwamen. Het is tof om te zien dat er hier in Aussie, net als in India, op die avonden ook genezingen gebeuren. Rob uit m'n team bad met wat jongens die verschillende injuries hadden. Na het bidden was de pijn weg, en aan andere jongen was genezen van doofheid aan zijn rechteroor. Naast stewarden enzo helpen we ook elke keer mee met het op en afbouwen van het podium.

Nou, dat bakstenen smashen kan ik ook wel...

Gisteravond hebben we meegewerkt met het Island Breeze team. Die hebben een avond met eilanddansen vanuit Fiji, Samoa, Hawai..dat soort plekken. Was ook erg tof en gezellig. Er waren opnieuw zo'n 1500 mensen, en we hebben na de show weer goeie gesprekken gehad.

Verder hebben we deze week een paar keer evangelisatie gedaan in een winkelcentrum en aan het strand. Dat was wel weer even wennen zeg. In India was het ontzettend makkelijk om met mensen te praten. Terug in de westerse wereld komen mensen niet meer naar ons toe om te praten, dus kost het veel meer moeite om een goed gesprek met iemand te krijgen. En hoewel er een hoop mensen zijn die gewoon weglopen zodra ze horen dat je christen bent, hebben we ook wel een paar hele goeie gesprekken gehad.

Ondertussen is het nogsteeds ontzettend gezellig om met z'n allen op onze campingplek te wonen. We hebben een eigen open lucht zwembadje, en een bush met kangaroe's in de achtertuin waar je heel lekker kan wandelen en rondspringen. Tussendoor doen we ook veel trampoline springen, film kijken, mint-chocolademelk drinken, chips eten, en heb ik met Marieke gemiddeld zo'n 2 keer per dag een de-alleroudste-opwekking-liedjes zangsessie. Ja ja, life is good. He..guess what? Nog twee weekies en dan kom ik jullie allen weer verblijden met mijn vreugdevolle aanwezigheid :)

liefs, Joanne

Back in the land down under

We zijn weer terug in Perth!

We hebben onze laatste twee daagjes in Colcutta opgeruimd, ingepakt, veel terugblikken en vooruitkijken gedaan, en zijn met z'n allen lekker uit eten geweest in een heel nice restaurant.

M'n teamleidsters en ik.

Links: m'n fellow Dutchie Jette

Rechts: sweet Aussie Pam

Hier kreeg ik zin in taart

De dag daarna was het inpakken, afscheid nemen, bijna het vliegtuig missen door verdwaalde jeeps, en de lucht in op weg naar Singapore. Daar kwamen we om 4 uur 's nachts aan. Ik had in t vliegtuig maar 1,5 uur geslapen, maar het was zo lekker om weer in bekende omstandigheden te zijn (mcdonalds, schone wc's..etc), dat daar niet veel van te merken was en we de drie uur durende tussenstop al rennend en winkelend hebben doorgebracht. Het mooiste was dat we onze punjabi's niet meer aanhoefden, en we lekker met onbedekte schouders de wereld weer inkonden. Vlak voordat we gingen boarden voor onze 5 uur durende vlucht naar Perth kwamen we opeens het Afgnistan team tegen die 10 uur later hun vlucht terug zouden hebben. Wij allemaal gillen natuurlijk, dat was echt tof.

Ons vliegtuig terug naar Perth

In Perth aangekomen in de oude vertrouwde ywam bussen naar de camping plek waar we de rest van onze outreach blijven. We wonen in kleine huisjes, ik slaap op een kamer met mn Marieke. Oja, dat was echt heel leuk trouwens. Toen we op de campingplek aankwamen was daar opeens onze hele dts weer. Zooo leuk om iedereen weer te zien en te knuffelen! Echt heel gezellig om met z'n allen op dezelfde plek te wonen. Het ligt nogal aan de rand van Perth. Aan de achterkant van het terrein ligt er 10.000 hectare bush, en af en toe springen er s' avonds kangaroe's over het terrein. Ik heb nu Emma als teamleidster, en zit nu ipv met 20 mensen, maar met 10 anderen in een team. Impact World Tour is nu echt begonnen. De afgelopen week hebben we een trainingdag gehad om alles te weten wat we moeten weten over security, nazorg en nog meer dingen te zijn. Ook leren we hoe we skate halfpipes moeten opbouwen. We gaan een hoop afwisselende dingen doen in de komende drie weken! De afgelopen week hebben we 4 dagen rondgereden door Perth in ons busje om posters en flyers te verspreiden in winkels, jeugdcentra, bibliotheken...zo'n beetje alles waar jeugd komt. Onze buurt waar we gingen flyeren was vlak aan het strand, zooo lekker. De hele dag flyeren, en daarna lekker de oceaan in duiken!Er zijn nu al 2 IWT avonden geweest. Dit waren nog maar de kleine avonden, maar er waren in totaal al meer dan 1200 mensen waarvan er 110 hun leven aan de Heer gaven. Morgen gaan we voor 3 dagen met ons team naar een plaatsje een uur buiten Perth voor 2 avonden IWT. Daar gaan we helpen met de opbouw, zijn we security en doen we de laatste avond nazorg. Check voor moor info www.impactworldtour.com.au .Vandaag vrije dag. Lekker down town in en naar Kaio!

Tot later,

xxx- Joanne

Darjeeling joy

De afgelopen week in Darjeeling geweest! In 3 jeeps zijn we met z’n allen in 5 uur de bergen opgereden, waar we op de top in Darjeeling een geweldig uitzicht op de Himalay’s hadden! Het was daar kooooud trouwens! Voor ons doen dan. Voor het eerst in jullie winter maakte ik ook wat kou mee, het was er overdag zo’n 3 graden boven nul. We sliepen in het Alica Villa hotel wat nog luxer bleek te zijn dan ons hotel in Siliguri. Grote kamers met kastruimte, een tv, hete douche en opnieuw roomservice…sweet!Het enige nadeel was date r geen verwarming was in het hotel, waardoor het vaak binnen nog kouder was dan buiten en we in 3 lagen kleren sliepen. In de relaxte vrije uurtjes hebben we lekker chocolademelk gedronken om warm te blijven, en God channel gekeken. God channel is echt cool. Zit je aan de andere kant van de wereld ergens in de bergen, kan ik opeens Mike Pilivachi op t sosu festival in Engeland op tv kijken. Echt grappig. We hebben er ook lekker wat gewinkeld en...

Ik vond echte Goudse kaas in Darjeeling!....zoooo lekker!

We waren in Darjeeling van vrijdqag tot maandag. Vrijdag gingen we prayerwalken. Chris, Jill en ik kwamen bij een kerkje terecht vlak bij ons hotel. We zagen niemand, en bleven daar een tijdje om voor de kerk te bidden, en ook omdat ere en coole hond was die met ons wilde spelen en die aapjes achterna ging. We baden dat er de komende zondag meer van God in de dienst zou zijn, en dat de gemeente dichter bij God zou komen. Na een half uur liepen we naar de andere kant van t gebouw waar we de kostersfamilie ontmoette. Een heel lief grappig echtpaar en hun dochter Marina, van onze leeftijd. Ze wonen daar al 20 jaar, de kerk bestaat al snds 1843. Ze lieten ons de kerk van binnen zien en we dronken Darjeeling thee (logisch, want we waren in Darjeeling)..anyway ..

Ik, Marina, Jill, ouders en Chris

Ze nodigden ons uit voor de dienst zondag. Zondagochtend gingen wij drieen daar met Jam
es en Rob heen. Er waren zo’n 60 mensen denk ik. De pastor, echt een toffe man, zei vlak voor de worship dat ze en traditionele kerk zijn, en terwijl hij naar ons, in ongeveer de voorste rij, keek dat hij wist date r mensen waren die gewend zijn om staand te zingen en te klappen met de worship, dus dat het voor deze keer wel oke was om te doen.
Wij stonden op toen er verrassen genoeg 2 jonge mensen met een gitaar naar voren kwamen en met ons bekende nummers zoals Come, now is the time to worship zongen. Was een goeie dienst. Na de dienst ontmoeten we de pastor en een amerikaans echtpaar dat in Darjeeling met de kerk werkt. Hun commentaar op dat ik uit Nederland kom was: Ooh..Holland! The land of the tulips! You must love tulips. Oh, and the country of Ruud van Nistelrooij! The biggest mistake you guys ever made was sell him!..haha
We gingen ‘smiddags mee naar de jeugdmeeting van de gemeente. Was heel gezellig. We kregen daar rundvlees te eten, wat op niet veel plaatsen in India te krijgen is. Was zooo lekker, we hadden dat al 1,5 maand niet meer gehad. Verder hebben we in Darjeeling een open air gedaan en straatevangelisatie. Maandagochtend stonden we allemaal om 4 uur ‘s ochtends op om de zonsopgang op Tigerhill te zien. Vanaf daar kun je een geweldig uitzicht op de Himalaya’s hebben, als het helder is zelfs Mount Everest….als het helder is…. We kwamen daar na een uurtje rijden aan en kwamen terecht in dikke mist. In plaats van vele kilometers zicht konden we wel 20 meter ver kijken..haha. We hebben daar een tijdje gewacht tot het langzaam in de dikke mist licht werd, hebben lekker gedanst met de vele chai verkopers, zelf hete chai gedronken en zijn terug gegaan naar ons hotel. Al met al een nutteloos maar vrolijk avontuur. Gister zijn we terug gegaan naar Calcutta

Hier ik en mn Canadeesje Tasha in de bergen

Vanochtend na een treinreis van 13 uur, vol met kaartspelletjes, journal-en en een redelijk goede nachtust terugggekomen in Calcutta. Deze keer niet wakker geschreeuwd door reizende mannen, maar wel toen ik 's nachts ff mijn ogen open deed twee beveiligingsmannen met bivakmutsen en grote geweren die er meer zorgwekkend gevaarlijk dan geruststellend uitzagen..maar opnieuw zijn we helemaal veilig aangekomen. Het verschil met Siliguri is meteen wel te merken. Het vekeer is weer een stuk chaotischer, veel meer bedelende mensen, de blauwe lucht is veranderd in blauw met grijs bruine luchtvervuiling….maar we hebben nog steeds een goeie tijd. Zaterdagavond vliegen we terug naar Perth! Dinsdag beginnen we met Impact World Tour…heb er zin in!
Tot in Perth!

Liefs, Joanne

In de bergen, door de dalen

Intense en hele goeie week gehad. Het terug zijn in India was echt weer even wennen. Het drukke verkeer, Indiase luchtjes (open riolen e.d.), overal toeterende auto's...maar we hebben hele toffe dingen meegemaakt. Het eerste deel van de week zijn we twee keer per dag in groepjes van drie gewoon de straat op gegaan en hebben we gebeden wat we konden doen. De eerste keer ging ik met Tasha, Debbie en Simon. Tasha kreeg een beeld van een standbeeld. We wisten dat er in de straat tegenover ons hotel bij het busstation een was, dus daar gingen we heen. Een jongen, Sangar, kwam naar ons toe om te bedelen. Hij liep mank. Wat er daarna gebeurde was precies Handelingen in actie. We vertelden hem iets wat neerkwam op: Zilver en goud heb ik niet, maar wat ik heb geef ik je. We baden voor genezing, en dat God hem zou aanraken. Ondertussen stonden er zo'n 35 nieuwsgierige Indische mannen om ons heen. Sangar genas niet, maar meer mensen kwamen om ons heen staan, en vroegen om gebed.
We konden met veel mensen bidden. Na 10 minuten kwam een man naar me toe met Sangar. De man die wat engels sprak zei: He, hij wil jullie religie! Wij baden voor een goeie vertaler, en een paar minuutjes later kwam er een jongen, Sandib, naar ons toe. Hij is onze leeftijd, is on fire chirsten en spreekt heel goed engels. Zo tof. Meteen gebedasverhoring. Toen konden we een wat langer gesprek hebben met Sangar, en nam hij Jezus aan in zijn leven. Daarna konden we hem nog voorzien van lunch, een nieuw shirt en een bengali bijbel.
We zijn zaterdag naar een sloppenwijk gegaan. Daar met mensen gebeden en veel met de kinderen daar gespeeld. Die waren echt overal, en leken uit het niets te voorschijn te komen. We leerden ze wat liedjes met gebaren die ze allemaal meededen..echt schattig.
Zondag hadden we een grote open air voor het Siligiru treinstation. Ik deed mee met het drama, we deden wat getuigenissen en er werd gepreekt. Er stonden zo'n 220 mensen te kijken. We deden een oproep dat als mensen Jezus wilden aannemen of gebed voor genezing wilden hebben ze naar ons toe konden komen. Wat er daarna gebeurde waren 2 chaotische maar fanastische uren. We baden voor tientallen mensen. Ze bleven maar komen. Derek en ik baden voor een man die nogal naar alcahol rook, maar waar we wel een gewoon gesprek mee konden voeren. Hij vroeg genezing voor zijn linkerarm die hij niet helemaal kon strekken. Dus wij bidden voor zijn arm. Er was niet echt verbetering. We baden opnieuw, en het leek toen steeds beter te gaan. Na een tijdje stond hij zijn beiden armen te strekken met een grote grijns op zijn gezicht. We baden ook voor vrijheid van zijn alcahol verslaving. Hij gaf aan dat hij Jezus in zijn leven wilde. We namen hem mee naar de rest van de groep. Hij vroeg vergeving voor zijn drink probleem en was na het bidden ontzettend blij.
Die middag gaven uiteindelijk 33 mensen hun leven aan de Heer, en werden er 29 mensen genezen!! We kwamen thuis met een hele lading bhoedistische en hindu gebedsarmbandjes en kettinkjes die mensen hadden afgedaan omdat ze christen waren geworden. Nou, die wilden wij graag voor ze weggoooien.
De afgelopen drie dagen zijn we de bergen ingegaan! Maandag gingen we naar een stadje, Mirik, zo'n 1400 meter omhoog met onze jeeps. We wisten niet dat Mirik in de bergen lag, dus we waren totaal niet voorbereid op de kou die ons daarboven te wachten stond. Zodra we daar aankwamen gingen we met zn alle een klein kledingwinkeltje in, en bezorgden we die mensen de business dag van hun leven. Het leek nogal op die scene van Cool Runnings wanneer de Jamaicanen aankomen in Amerika en vergaan van de kou, en naar buiten komen in dikke winterjassen. Nadat we allemaal voorzien waren van mutsen en sjaals en hete chai thee hebben we worship gedaan bij een groot meer, en hebben we 's middags een open air gedaan.

Nice 'n warm!

het drama

De volgende dag met de jeeps naar een ander stadje gegaan. Dat was 1400 meter omhoog, en in het stadje was het -2 graden..brrr!. Dat bergje op rijden was trouwens niet de meest veilige ervaring van mijn leven. De wegen waren glad door de regen en mist, sommige autobanden hadden niet al te veel profiel en er was meestal geen hek of iets dergelijks aan de rand van de weg, waardoor je vanuit de jeep recht het ravijn in kon kijken. Zo nu en dan reden we maar 30 cm van de kant af...ja ja, ons vertrouwen in de Heer heeft deze week weer goeie training gehad. Maar het uitzicht was geweldig. Uren lang regenwoudachtige jungle terwijl we langzaam steeds hoger de bergen ingingen tot we boven wat wolken zaten.

creation

In dit stadje dinsdag hebben we smiddags evangelisatie in kleine groepjes gedaan. Leah, Jordan en ik hebben wat rondgelopen, tien minuten vol fascinatie naar een groep aapjes in wat bomen aan de kant van de weg gekeken (met een kleine maar realistische angst dat ze ons zouden aanvallen), veel gebeden en toen uitgenodigd door een vrouw met 4 kinderen. We dronken chai in haar huisje. Ze was moslim, maar we konden het evangelie met haar delen, en mochten voor de familie bidden.
Gister naar een stadje geweest boven op een berg waar een ywam base is. De leider komt uit Engeland en leeft daar al 15 jaar. 'Sochtends hebben we in kleinere groepjes met onze vertalers wat drama's en getuigenissen gedaan. 'S middags deden we een grote open air waar zo'n 150 mensen kwamen kijken. Veel goeie gesprekken na afloop.
Vandaag weer een dagje internet, roomservice en films kijken. Morgen vertekken we tot maandag naar Darjeeling, up in the cold mountains. Woensdag nemen we de trein terug naar Kolkutta...En dan terug naar Perth waar het, zo heb ik gehoord, nu 40 graden is en al het groene gras in geel is veranderd:)
Love you all...
xx, Joanne

Terug in India. Omdat de staking en het wegenverbod niet waren opgeheven, en zelfs waren uitgebreid was er door de teamleiders in overleg met de baseleiders besloten dat het beter is om niet naar Katmandu, maar terug naar India te gaan. We zitten nu in een ontzettend luxe hotel een uurtje van de grens. Voor het eerst sinds een maand kunnen we weer warm douchen! Whaa…daar waren we wel even blij mee zeg. Het plan is om de komende twee weken verschillende dorpen te bezoeken en daar open lucht programma’s te doen en veel evangelisatie.Onze laatste paar dagen in Nepal waren trouwens geweldig. De dag nadat we Suob hadden ontmoet ging ik met Katie en Derek terug naar het huis om te zien hoe het met hem was. Zodra we daar aankwamen werden we weer hartelijk ontvangen. Kom zitten, wil je koffie?…etc. Het was leuk Subo weer te zien en te spreken. Hij vertelde me dat hij die ochtend Genesis had zitten lezen, en gaf me ff een korte samenvatting daarvan. Zijn ouders, oma, zusje en een paar vrienden kwamen er ook bij zitten. Ik kwam in gesprek met zijn vriend/overbuurjongen Sachin, van 17. Na wat praten kwam ons gesprek ook op Jezus. Hij vertelde dat hij er veel van had gelezen en wat op tv had gezien. Ik legde hem het verhaal van het kruis uit, hij zat met tranen in zijn ogen te luisteren, en vertelde me dat hij ook christen wilde worden! Zoo tof. Dus wij net als de dag ervoor met hem bidden. Na het bidden was hij ontzettend vrolijk. Im feeling very happy!, zei hij. Katie had ondertussen met de moeder en oma zitten praten. Ze wilden allebei gebed. Katie en ik mochten voor de moeder bidden die een gewrichtsziekte heeft. Daarna gingen we naar binnen om voor oma te bidden.De oma had een hartaandoening. We baden allebei voor haar. Toen we amen zeiden leefde oma, die tot nu toe steeds heel stil was geweest, helemaal op. Ze begon in het Nepalees heel enthousiast tegen Katie te praten. Suob vertaalde en zei dat de oma zich opeens veel beter voelde, en dat ze ook Jezus wilde! Men, Katie en ik elkaar aankijken van watte… Echt mooi gewoon. Nou, dus wij weer de basics uitleggen en met oma bidden. Suob vertaalde naar het Nepalees, en oma bad het op die manier na. Toen dat was gedaan had oma een onwijze grijns op haar gezicht. Ik ben 70, en nu ga ik naar de hemel!, zei ze. Toen we wat uitleg gaven over dat het beter is als er geen plaatjes meer van hindu goden in het huis zijn, deed ze een ketting met een plaatje van een hindu god erop af. No more! Zei ze. Na een tijdje te hebben gepraat namen we afscheid.

Boven : Oma, ik, Katie, Derek, Sachin, Suob, vriend met moeilijke naam, moeder

onder: oom, vader.

Toen we terugkwamen in ons hotel bleek dat ook Will met een jongen had gebeden die christen wilde worden, en dat de 2 gastheren van ons hotel met wie we veel hadden gepraat, zoals ze dat zelf zeiden, onze religie wilden aannemen. Gewoon 5 salvations op een dag! Ik wil zeker nog eens terug naar Nepal en wat meer zien dan een stadje bij de grens, maar het was zeker een toffe week daar. Hier nog ff een fotootje van wat lieve meisjes met wie we een tijdje hebben gespeeld deze week.

Vandaag is het een dagje vrij. Lekker mailen, film kijken en veel slapen! Nog maar 2 weekjes in India en dan gaan we alweer terug naar Perth voor IWT!
I keep you all on the high!

liefs, Joanne

Salvation is here...

Dag 4 in Karkabitha, ons stadje aan de grens van India en Nepal. De leiders hebben gister gebeden en omdat we niet voor altijd hier kunnen wachten ligt de dealine op morgen. Als we dan nog niet wegkunnen wordt er een nieuw plan gemaakt, maar we bidden veel en geloven dat het mogelijk is voor ons om naar Katmandu te gaan. Gister zijn we twee keer in kleine groepjes de straat op gegaan om met mensen te praten. Het evangelie delen ligt in dit deel van Nepal wat gevoeliger, vooral ook omdat we vlak bij de douane zitten, dus we kunnen geen grote open lucht meetings doen, maar wel gewoon vrienden maken en ze op die manier af en toe het evangelie uitleggen. Gister hebben we een hele tijd met wat kinderen gespeeld en met hun moeders gepraat. De mensen hier zijn ontzettend vriendelijk en gastvrij. Het is net als in India heel makkelijk om een gesprek te beginnen.
Vandaag gingen we weer de straat op. Samen met Ashley, Jill en Katie. We baden van te voren. Katie kreeg een beeld van een jongen in een lichtblauw shirt, ik kreeg een bijbelvers waarin God zei dat we verwachting moesten hebben, en Jill had het idee dat we naar de thee tuin moesten lopen. Dit is de iets ingekorte versie van wat er gebeurde.
We liepen dus de richting van de thee tuin uit. Na een tijdje kwamen er twee meiden naast ons lopen, die ons naar hun huis uitnodigden. Daar zat de hele familie, die stoelen voor ons te voorschijn haalden. We zaten daar een tijdje met ze te praten. We vertelden dat we chistenen waren, en ik vroeg ze wat zij geloofden. Veel van de familie waren hindu. Het meisje vertelde dat ze veel vrienden heeft die christen zijn, en dat ze zingen en bidden en 'Jezus vieren'. Ik legde haar toen uit waarom we dat doen, en vertelde de basics van het evangelie.
Haar broer zat ondertussen ook mee te luisteren en knikte zo nu en dan. We vroegen voor we weggingen of we voor hun mochten bidden. Dat vonden ze goed, dus ik bad voor hun huis, en dat zij ook Jezus zouden leren kennen. Het meisje en haar broer (in een lichtblauw shirt) liepen met ons terug naar de weg waar we liepen. Ik liep samen met de broer, Suob, achteraan. Ons gesprek kwam weer op Jezus, en hij leek heel geinteresseerd.Ik vroeg hem of hij een bijbel had. Die had ie niet, maar wilde er wel ontzettend graag een hebben. Ik gaf hem mijn bijbel en legde uit waar de 4 evangelien zijn, dat die over Jezus' leven gaan. Toen zei hij iets van: ik heb Jezus nodig, ik wil hem ook. Hij stond nogal te trillen ondertussen. Ik vroeg em: Dus je wilt Jezus in je leven als jou God? Ja!!, zei hij.Sooo exciting. Ik riep de anderen er weer bij, en we legden aan hem nog meer uit over vergeving, het kruis, dat de hindu goden geen goden zijn maar alleen onze God, en de Heilige Geest. Toen liepen we terug naar het huis om te bidden. Suob bad na wat ik bad, vroeg vergeving en nam Jezus aan als de enige God! Zoooo tof he. Daarna legde ik hem nog wat meer uit over de heilige Geest en mocht ik voor hem bidden om de heilige Geest te ontvangen. Dat deden we, en hij stond daarna helemaal te stralen. Ik las hem het verhaal van de veloren zoon voor, en legde nog wat meer uit. Hij was heel excited: Ik ga mijn hele familie over Jezus vertellen, zij moeten ook Jezus vieren! Bedankt voor het komen, bedankt dat jullie me over Jezus vertelden!
Toen we wegliepen stond zijn hele familie om hem en zijn bijbel heen, en stond hij druk te vertellen over wat er was gebeurd.
Dus ja, we zouden nu eigenlijk in Katmandu zitten, maar we kunnen hier zeker outreach doen!
Ik hoop snel updates te hebben over wat de plannen zijn.
Hopelijk snel een update vanuit Katmandu!
liefs, Joanne

Hey,
Woensdag na een lange treinreis van bijna 15 uur aangekomen aan de grens van India. De trein was heel krap, en de meest onwaarschijnlijke treinreis die ik ooit heb meegemaakt. Elke 2 minuten kwamen er mannen langs met chai thee, nootjes of zelfs knuffels van aapjes en honden die ze aan ons probeerden te verkopen. Was de ene net weg, dan kwam de volgende: Monkeeey, Dooooog..monkeeey,dooog, not expensive. Sjonge, dat was wel lachen, maar ik was blij dat ze er na zo'n 7 uur mee ophielden. Verder waren er ook veel bedelende mensen in de trein die steeds een station verder meegingen. Ik heb een tijdje met zo'n gezin gepraat. Een jonge moeder met eenn baby en een zoon en dochtertje. Ik heb met ze zitten kleuren in de hal voor de wc's en koekjes met ze gegeten. Zo rond 10 uur probeerde ik op mn slaapbank in slaap te vallen, waar niet veel van is gekomen. Het was nogal koud, de wc stonk en het licht van het halletje scheen recht in mn ogen. Op een gegeven moment werd ik wakker geschreeuwd door twee kerels die de trein uitgingen en wilden dat ik de treindeur achter ze op slot deed. Madam!..close the door please...Madam!! O men, dat was wel even minder wakker worden. Een tijdje later toen ik half wakker was zag ik een man langs me lopen met een enorm geweer op zijn rug. Dus ik bidden dat dat maar een man van de beveiliging mocht zijn. We zijn al met al toch veilig om half 4 'snachts aangekomen. Toen met jeeps naar de grens gereden, de zon zien opkomen bij de douane (een hutje aan de kant van de weg), en na een paar uur wachten over de grens naar Nepal gelopen. Dat was echt tof, alles ziet er meteen anders uit. Maar.....toen we er een paar uur waren hoorden we dat er op het moment een politieke staking is waardoor we niet naar kathmandu kunnen. Er is een politieke staking en de weg die we met de bus moeten nemen is voor 200 km gesloten. We zitten nu met zn allen al sinds donderdag te wachten tot er verandering is zodat we in de bus kunnen springen om naar kamtandu te gaan. Op het moment slapen we op de grond in een zaaltje op het dak van een hotel. We bidden veel dat de staking snel over zal gaan, maar we geen idee hebben wanneer dat zal zijn. Sommige nepalezen met wie ik op straat heb gepraat geven het minstens nog een week. Hmm, we zullen zien.
Dus ja, het is lekker avontuurlijk, maar ik heb een goeie tijd en geniet van Nepal. Het is hier een stuk rustiger en vrolijker dan India, en ontzettend mooi.
I keep you all on the high,
liefs, Joanne

Hoooi,

Ff een kort berichtje voor dit internetcafe sluit, en ik morgen op de trein naar Nepal stap. We hebben een hele goeie week gehad. We zijn weer terug gegaan naar de Lighthouse studentclub waar ik weer een getuigenis heb gedaan, en we veel goeie gesprekken met de jongeren konden hebben na de dienst.

We hebben een programma gedaan in een Bangalese kerk, we verstonden weinig wat er werd gezegd, maar het was echt een leuke gemeente en na de dienst konden we leuke gesprekken hebben, en heb ik wat kinderen wat van onze liedjes geleerd.

We zijn zaterdag naar wat dorpjes geweest, zo'n 1,5 uur uit Colcutta rijden. We hebben daar wat toneelstukjes gedaan, wat liedjes en getuigenissen. Na elk programma hebben we met veel mensen gebeden.

Verder nog wat evangelisatie gedaan op straat en veel worship en voorbede.
Vandaag hadden we een dagje rondhangen in de Botanical garden. Was erg gezellig, leuk en een goeie afsluiting voor onze tijd in Calcutta.
Morgen om 3 uur vetrekt onze trein naar Nepal. Als alles goed gaat komen we daar vrijdag aan.
Tot in Nepal,

liefs, Joanne

Foto's!

met het team in de bazar (waar we de pindakaas halen)












Britney en ik na het werken in het Moeder Theresahuis

















Verkeer in de stad

Heeey,

Daar ben ik weer. Veel gebeurd deze week. Ik heb niet al te veel tijd, dus hier weer even de hoogtepunten van weer een weekje Calcutta.
Zaterdagavond zijn we met 7 mensen van het team naar een studentmeeting van Campus Crusaders for Christ. Een organistatie die de scholen en universiteiten ingaan om het evangelie te vertellen.Elke zaterdag hebben ze jeugdavonden waar ook veel hindu en moslimjongeren heengaan.Er waren zo'n 25 jongeren voor wie we een programaatje hebben gedaan. Wij, en het worshipteam van de CCC, hebben wat worship gedaan (echt leuk om met je Indiaase leeftijdsgenoten One Way en King en Majesty te kunnen zingen), en Liz, Will en ik hebben een getuigenis gedaan. Tijdens Will zijn praatje viel het licht uit, wat hier trouwens bijna elke dag wel een keer gebeurd, dus na wat kaarsjes te hebben aangestoken zijn we vrolijk verder gegaan. Ik heb wat verteld over 1 Tim 4: 12 (laat niemand op je neerkijken om je jeugdige leeftijd, maar wees een voorbeeld voor alle gelovigen). Na de meeting hebben we nog een tijd rondgehangen en met de jongeren gepraat. Was echt een toffe avond.
De volgende dag zijn we met een grotere groep naar een Methodistengemeente geweest. Ze hadden verteld dat het een grote kerk is. Wat bleek was dat het gebouw wel groot was, maar er zo'n 30 mensen waren. Volledig verspreid door de hele zaal. We besloten dat dat een uitdaging was, en hebben het drama, wat getuigenissen en wat worship gedaan. Ik was de hele ochtend al niet zo lekker, en was blij dat ik alleen met de worship hoefde mee te zingen. Thuisgekomen besloot ik dat het beter was om niet mee te gaan lunchen, en na een tijdje te hebben geslapen en wat water te hebben gedronken besloot mijn maag dat het genoeg was en heb ik flink overgegeven. Ik was nog steeds nogal misselijk en heel moe, en heb toen de rest van de zondag en bijna de hele maandag geslapen. Tegen maandagavond voelde ik me weer een stuk beter, en kon ik weer normaal eten. James had hetzelfde als ik, en we vermoeden dat de kip broodjes die we na de jeugdavond hebben gegeten er waarschijnlijk een heleboel mee te maken hadden.
Dinsdag was ik weer beter en zijn we met een groepje wezen evangeliseren in het Victoria Memorial park. We splitsen op in een groepje van 3 en van 4. Met Jane en Jordan ben ik eerst het museum ingeweest. Daar waren een hoop schilderijen en wat beelden over hoe de Britten in India terecht kwamen. We hebben daar vooral rondgekeken en gebeden. Tegen het eind heb ik een tijd met een vrouw gepraat die de wacht hield in een schilderijen hal. Ze was een van de vele hindu's die geloven dat Jezus een van de vele goden is, dus het wel cool is om ook in Jezus te geloven. Ze was het niet echt met me eens denk ik, maar luisterde wel toen ik haar vertelde waarom Jezus anders is dan haar goden, en dan Hij de enige God is.
Na dit gesprek gingen we weer naar buiten en zijn we wezen lunchen in een soort van Indiase mac. Na de lunch gingen we op een groot open veld zitten om te bidden wat we nu konden doen. We besloten wat te gaan worshippen. Ik speelde wat liedjes op de gitaar, en al heel snel stonden er zo'n 20 mensen om ons heen. Zes jongens van een jaar of 16 in schooluniform kwamen bij ons zitten terwijl we One Way zongen. Ze bleken moslims te zijn, maar gaan naar een katholieke school. We leerden ze het refrein en al gauw zongen de moslimjongens heel hard: One Way…Jesus! Na dat te hebben gezongen legde Jane aan ze uit waarom we tot Jezus zingen, en waarom Hij de enige weg is. Daarna legde Jordan ze uit waarom Jezus stierf voor onze zonden. Ze leken het allemaal te snappen. Na een tijdje met ze te hebben gepraat vroeg Jordan of ze ook vergeving wilden. Een jongen, Samir wilde heel graag een op een met Jordan praten, en heeft toen zijn leven aan de Heer gegeven! Later kwamen de andere jongens erbij staan en ook zij hebben dat gebeden. Het was zooo'n toffe middag, echt heel goed. Gister hadden we onze verhuisdag van het DTS gebouw naar het gastenhuis vlak bij de base. We slapen nu in 5 slaapkamers, wat een hele verbetering is. Ook hebben we een tv in onze kamer en hebben we midden in India Oprah zitten kijken. Dat was lachen. 'Smiddags hebben we een gebedswandeling door een sloppenwijk bij ons in de buurt gemaakt en daarna nog wat evangelisatie gedaan bij Big Bazar . Jordan en Will hadden een afspraak met een jongen voor een tweede gesprek over het geloof, en ook hij heeft gister Jezus aangenomen. Was heel bemoedigend voor het hele team.
Dat was t weer. Volgende update waarschijnlijk vanuit Nepal, komende woensdag vertrekken we daarheen.

Liefs, Joanne

Heeeey,

Een hele drukke maar goeie week achter de rug. We zijn met het halve team lekker verkouden geworden, maar het gaat goed met iedereen en we hebben een goeie tijd. Oh, ik moet ook even beginnen met het coole nieuws dat ik nu al 8 dagen tante ben van little Daniel Elias Pfeiffer! Het is jammer dat ik nu niet huis kan zijn, maar ben heeeel dankbaar voor internet zodat ik lekker op de hoogte kan blijven van hoe het gaat, en fotootjes kan uitprinten die inmiddels aan onze slaapkamermuur hangen :)
Anyway... Ik heb de afgelopen week in het moeder Theresa huis gewerkt. Elke ochtend zijn we om 5 uur opgestaan om om 6 uur te verzamelen en de bus down town te nemen. De busrit is ongeveer een uur. Om 7 uur verzamelen alle vrijwilligers zich in de vrijwilliggersruimte van het moeder Theresa huis om samen te ontbijten met Thai thee, wit brood en hele kleine bananen. Na het ontbijt doen we elke ochtend een gebed en een lied, daarna vertrekt iedereen naar het huis waar ze werken.
Samen met Ashley, Anna-Louise en Brittney heb ik 4 ochtenden in het huis voor verstandelijk gehandicapte vrouwen gewerkt. Het is ongeveer een half uur met de bus vanaf het huis waar we verzamelen. De eerste keer dat we daar aankwamen was eigenlijk best schrikken.
Eigenlijk moet je het zien om er een goed beeld van te krijgen, maar deze instelling is niet te vergelijken met een nederlands woonhuis. Het is een soort grote ronde openlucht ruimte, omringd door douche en slaapruimtes. Er wonen daar denk ik zo'n 40 vrouwen, die daar wat rondlopen en zitten, of op de betonnen vloer liggen te slapen. De meeste vrouwen zijn behoorlijk beperkt in hun verstand, en omdat er geen programma ofzo voor ze is leren ze sowieso weinig. Er waren twee vrouwen die een beetje engels spraken, de rest spreekt hindi of bengali, maar met gebaren en het kleine beetje bengali dat wij nu kennen konden we toch nog een beetje communiceren. We hebben veel met ze geknuffeld, hun nagels gedaan, haren gekamd en gevlochten, balspelletjes gedaan en met de gitaar die we meenamen liedjes gezongen. Die gitaar was een groot succes. We kregen veel van de vrouwen aan het dansen of klappen. Naast een hoop worhsipliedjes die we met ze zongen was 'Old mcDonals had a farm' toch wel favoriet. Een stuk of 8 konden na een tijdje Hihahihaooo! meezingen. Alle vrijwilligers die daar komen worden door de vrouwen Auntie genoemd. Na de eerste ochtend herkenden ze ons, en als we dan 's ochtends aankwamen kwamen ze op ons afrennen..Auntie!! We merkten dat in ons huis, en ook de huizen waar de anderen van ons team hebben gewerkt, bidden heel belangrijk is. Ik heb vaak wanneer ik met een vrouw zat met haar gebeden, en af en toe zie je echt verschil. Er was een oud vrouwtje die alleen maar in elkaar gedoken op de grond zat, tegen de muur aan te wiegen. Toen ik met haar ging bidden werd zagen we haar voor het eerste sinds we daar waren heel rustig worden, en heeft ze een tijd op mijn schoot geslapen.
Het werken in dat huis was best wel heftig af en toe, veel vrouwen slaan elkaar, zijn erg ziek, hebben grote open wonden..dat soort dingen.De situatie in het huis is niet goed, maar het is wel beter dan wanneer de vrouwen op straat zouden leven, en de vrijwilligers die er komen kunnen veel goeds voor ze doen. Misschien dat ik later nog weer terug ga om daar te werken, dat ligt aan de plannen voor wat we als team nog gaan doen.
Maandag zouden we ook in het huis gaan werken, maar er werd zondagavond laat door onze ywammer Gopi gebeld dat het beter was om maandag de hele dag het huis niet uit te gaan. Er was een of andere politieke staking, waardoor het heel onveilig is om naar buiten te gaan. Dus de hele maandag hebben we met zn 20-en in ons huisje veel voorbede en worship gedaan. Was eigenlijk best een heel gezellige dag, en een goeie kans om wat uit te rusten.
Vandaag is het onze vrije dag. Dat betekend internetten, bellen, was doen, uitrusten en wat dingetjes kopen. We hebben hier pindakaas ontdekt in een winkel met allemaal westerse productend. Omdat het geimporteerd is, zijn het westerse prijzen, en bleek onze pindakaas duurder te zijn dan onze punjabi..maar wel erg lekker:)
Vanaf zaterdag ga ik met het kingskids programma meewerken. Het is een soor daycare waar elke dag straatkinderen komen om te douchen, ze krijgen schone kleren en hun haar wordt geknipt. We gaan een soort van programma doen met een bijbelverhaal en wat liedjes. Heb er echt zin in. Verder gaan we de komende tijd veel evangelisatie doen, en wat programma's in verschillende kerken en misschien in een universiteit.
Ik denk dat ik nu een stuk meer gesetteld ben in India. Ik snap wat meer hoe het bussysteem werkt, ben redelijk gewend aan de cultuur en heb zelfs geleerd om pittig eten lekker te vinden. Zo, heel verhaal weer. Hou van jullie allen, tot de volgende keer!

liefs, Joanne

Namaskar!

Zooo..daar ben ik weer. Iedereen ontzettend bedankt voor alle lieve mailtjes! Ik heb nu nog maar een keer per week kans mn mail te checken, maar ik lees t allemaal, en probeer ze ook te beantwoorden.
Outreach tot nu toe is crazy, geweldig en wonderbaarlijk! Hier ff de highlights:
Zaterdag was het mijn 20e verjaardag! We zijn met het hele team naar Big Bazaar geweest, een heel westers winkelcentrumpje, waar we koffie hebben gedronken en taart hebben gegeten. Jane, mijn lieve koreaans-canadeze teammate was ook jarig, die werd 27, dus we hadden een gezellige dubbele verjaardag. Van het team heb ik een coole Indiaase schoudertas gekregen, en een lading chocola. Volgens ywam traditie heeft het team toen Jane en mij bemoedigt en wijze levenslessen gegeven. De volgende dag was het oudjaarsdag. We zijn 'sochtends naar een kerk geweest, ongeveer een uur van de base. Het is een engelse gemeente waar we te gast waren. Na de dienst heb ik een tijdje met een vrouw en haar twee zoontjes gepraat die buiten op straat zaten. We konden haar best bemoedigen, hebben wat bananen voor haar en de kinderen gekocht en hebben met haar gebeden. 'S avonds hebben we een programma gedaan in een Bangalees-engelse gemeente. Er zijn ongeveer 15 tot 20 leden, dus toen wij binnen kwamen was het opeens behoorlijk druk en krap in het kamertje waar de dienst werd gehouden. We hebben een dramastuk gedaan, Brittney en ik hebben een getuigenis gegeven en we hebben nog wat liedjes gezongen. Onze oud en nieuw hebben we all uno-end doorgebracht. Een voor een gingen er mensen al slapen, maar met z'n 9-en hebben we volgehouden en precies om 12 uur foto's gemaakt met onze zelfontspanners van ons met de klok. Chris en ik wilden nog zelf vuurwerk maken van theezakjes, maar door gebrek aan lucifers moesten we het doen met het vuurwerk wat vanaf ons balkon was te zien.
De volgende ochtend zijn we weer naar de engelse kerk geweest. Na de dienst hadden we nieuwjaarskoffie en koekjes. Jette en ik zagen opeens een Indiaase jongen lopen met een ajax shirt aan. Watteeee...dachten we. Dus wij met hem praten. Hij bleek Vivian te heten, en zijn shirt in Londen te hebben gekocht. HIj vond Manchester united een stuk boeiender dan Ajax, waar wij t niet mee eens waren natuurlijk, maar hij was nogsteeds wel cool:)
Oja, een paar dagen geleden gingen we een gebedswandeling doen door de buurt, kwam in te praten met een 14 jarige christenjongen die ons naar zijn kerkje bracht, midden in de sloppenbuurt. We hebben daar een tijdje met de voorganger gepraat, en ik kwam erachter dat ze het nummer More love More power in het nederlands hebben, en dat ook zingen..haha.
Ik moet bijna gaan, maar nog wat bijzonderheden zijn dat we ons gister hebben ingeschreven voor het moeder Theresa huis. We gingen daar heen om dat te doen, en hebben daar haar graf bezocht en haar kamertje gezien waar we woonde en is gestorven. Ik ga de komende week elke ochtend met verstandelijk gehandicapte vrouwen en kinderen werken. Heb er zin in, wordt een uitdaging maar is echt tof om te kunnen doen.
Oja, verder ben ik eergister door het stapelbed heen gezakt. Het was al heel shaky, maar het bleek me toch niet te kunnen houden. Dus om kwart voor 5 'sochtends werd ik wakker terwijl mn matras, het houten frame en ik op arme Jane storten. Geen gewonden, alleen een beetje geschrokken en een mooi outreach verhaal.
Hoop later meer te kunnen vertellen. Hou van jullie, tot de volgende keer!

liefs, Joanne

Welcome to Kolkata

Indiaaaaah! We zijn er.
Woensdagavond laat zijn we aangekomen op Calcutta airport. Onze ywam vriend Gopi kwam ons met een busje ophalen. Wij met z'n allen in een klein busje proppen, bagage met wat touwen vastbinden op het dak en dan..crossen! Ik denk dat ik woensdagavond de meest intense en chaotische verkeerservaring van mijn leven heb gehad. De auto's rijden hier knoerthard, en het is een (van de weinige) verkeersregels om te toeteren zodat iedereen weet dat je eraan komt. Voor ongeveer een uur reden we langzaam in de file. Constant springen er mensen hun auto uit om zelf het verkeer te gaan regelen. Het is chaotisch en soms een beetje eng, maar een stuk goedkoper dan sixflags..:) Maar het went redelijk snel, en we zijn veilig aangekomen op de ywam base hier.
We slapen met de meiden in een appartementje van ywam Calcutta. We hebben een kleine keuken, een balkonnetje, een woonkamer en twee slaapkamertjes. Oh, en een badkamertje met een echte wc (amen!), en een emmerdouche.De jongens slapen in een gebouwtje twee minuten verderop. Vanavond komen er 9 van ons team aan op het vliegveld, maandag de rest.
Het is nu nog allemaal erg wennen. Het is een interessante mix van jetlag en cultuurshock, maar God wijst ons goed de weg hier. De straten zijn erg vies, overal ligt afval en zijn er kleine markkraampjes. Er lopen inderdaad gewoon koeien op straat, en er zijn veel straatkinderen en bedelende mensen die op ons afkomen voor wat geld of te eten. Verder zijn er veel bananen- en kokosnoot bomen en heb ik binnen de 2 dagen dat ik hier nu ben al een aapje, een waterslang (brrrr), een gekko en een hele zooi hele grote zwarte enge vogels gezien. De natuur is hier wel mooi.. Oh, en het is warm! De Indiers hier vinden het maar koud, maar het is zo rond de 25 graden so i'm happy. We dachten dat het een stuk koeler zou zijn, maar dit is echt perfect outreach weer.
Gisteravond zijn we met de bus naar de winkels geweest. En met bus bedoel ik geen fijne connexxion bus met airco en twee aan twee stoelen. Dit is een houten bus die alleen voor vrouwen stopt zodat ze kunnen instappen, en met houten banken aan elke kant waar je kan zitten. De vrouwen voorin en links, de mannen rechts. Na een half uurtje door de stad te hebben gecrosst stapten we uit en hebben we ons een paar uur vermaakt met een punjabi-shopping trip. Er zijn heel veel kleine winkeltjes waar je alle soorten punjabi's kan kopen. Ze maken het terplekke voor je op maat, en dan ben je good to go. Een heel outfit is omgerekend zo'n 8 euro, maar ze hebben ze ook voor 3 of 4 euro. Dus vanaf vandaag loop ik in mijn punjabi's. Een meer praktische, en een wat mooiere voor naar de kerk enzo. Of, zoals mn team zei: that's your birthdaypunjabi! (jaja, nog een dag en dan ben ik 'in my twenties')
Vanochtend hebben we een een gebedswandeling gemaakt door onze buurt. Het is heel raar en ook erg om te zien hoeveel hindu godenbeeldjes ze hier hebben. Ze zijn echt overal. In auto's, in winkels en veel voor huizen. De mensen maken kleine tempeltjes voor de beeldjes, en dan knielen ze ervoor. Kabitha, de ywam regioleidster zei dat toen ywam een huis kreeg te huren de hindu buren allemaal heel boos waren dat er christenen in de buurt kwamen wonen. Maar nu anderhalf jaar later zijn ze er heel blij mee, en zeggen ze dat het is alsof er een licht in de straat is komen wonen. Dat is echt tof, en heel bemoedigend voor ons als team.
Dit weekend gaan we naar 3 verschillende kerken waar we getuigenissen gaan delen en wat dramastukken gaan doen. Waarschijnlijk vieren we oud en nieuw in een kerk met ywam, en krijgen we daarna een soort van structuur in onze dagen, hoewel 'be flexible' een term is die we een hoop gaan gebruiken.
Ja ja, outreach is nu echt begonnen...I'm a missionary..whaaa
Heb een hele goeie oud en nieuw allemaal, see ya next year!

liefs, Joanne